Met heerlijk weer vertrokken we rond 09.00 uur na uitgebreid afscheid te hebben genomen van Analene, de eigenaresse van de White Lady Campsite. De WIFI werkte dit jaar perfect en daarom konden we voor vertrek ons BLOG nog versturen.
De gravelroad was aanvankelijk slecht en maar net onderweg of de eerste hut diende zich al aan waar een Himba familie stond te zwaaien om ons hun koopwaar aan te bieden.
Diverse keren herhaalde zich dit fenomeen.
Vervolgens passeerden we het Brandberg massief met als hoogste top de Königstein (2606 m). Dit is de hoogste berg van Namibië.
Onderweg stak nog een jakhals de weg over, maar verder zagen we tot de camping voorbij Kamanjab geen wild meer.
Even verderop stopten we bij een kraampje met een schilderachtig geklede Herero vrouw.
Ze zag er prachtig en kleurrijk gekleed uit in haar zelfgemaakte kleding. We mochten haar fotograferen nadat we iets hadden gekocht.
Verderop vlak voor de rivierovergang stopten we nogmaals op de plaats waar de naaste toeristen stoppen bij de Herero's. We maakten een praatje met oma, de moeder met haar baby. De kindjes gaven we ballonnen en lolly's en ook oma en de moeder wilden maar al te graag een lolly.
Daarna stopten we onderweg bij een ezelwagen. Het gezinnetje wilde geld om brandstof te kopen. We hadden medelijden met ze maar geld geven zagen we niet zitten. De kinderen kregen een ballon en de ouders gaven we een pak biscuitjes. Het jongetje wilde niet op de foto, de moeder vroeg voor hem een pen en papier. Volgens haar ging hij wel naar school. Ja dit zijn omstandigheden, die je hier veelvuldig aantreft.
Onderweg zagen we veel boerenbedrijfjes met veel geiten en koeien en kleine dorpjes, bestaande uit hutjes, die langs de kant van de weg stonden.
We reden door het gebied van de bergolifant, maar helaas zagen we er geen.
We stopten bij een meertje midden in de woestijn, waar we koffie dronken. De temperatuur was inmiddels opgelopen tot 38 graden Celsius.
De weg was inmiddels prima geprepareerd en bij de afslag naar Khorixas zelfs voorzien van nieuw asfalt. In het plaatsje kochten we nog wat bij de supermarkt en pinden geld via de ATM in de zaak. Buiten zaten veel mensen doelloos aan de kant of bedelden ze wat. De werkeloosheid is hier 65%. Vergeleken met Swakopmund staat de tijd hier stil en lopen ze qua ontwikkeling minstens 20 jaar achter.
We kochten in de supermarkt o.a. Vetkoek, een soort oliebol zonder krenten/rozijnen.
Eenmaal in Kamanjab, na een lange rit over gravel, lunchten we met een ander stel van de groep bij de Oase bar & restaurant en bekeken onderwijl ons internet.
Daarna reden we de laatste 20 km over asfalt naar de Duncan's campsite waar we omstreeks 14.30 uur arriveerden.
Op de camping bleek bij één van de campers een band langzaam leeg te lopen, de eerste lekke band binnen de groep was geboren. Sifiso, onze monteur was ons de dag hier voor in deze voor gegaan.
De mensen in deze omgeving en de Himba's zelf zijn erg vriendelijk.
We installeerden ons in de hete zon op de camping tussen de Boulders. Aan de hier schamele bomen zat nog nauwelijks blad.
Om 16.00 uur liepen we o.l.v. de Himba gids naar de twee Himba dorpen naast de camping.
Eerst bezochten we hun kleine schooltje bij de ingang daarna liepen we het dorp in.
Er waren opvallend veel kinderen (39 stuks), overwegend weeskinderen, kinderen van ouders, die aan de drank of drugs zijn of waarvan de ouders AIV besmet zijn. Jacco, de blanke Himba geeft ze hier een nieuw leven.
De rondleiding was door gebrek aan interesse van de gids wat matig dit keer. Jammer dat Maria, onze gids van vorig jaar niet aanwezig was. Al met kregen we een goed inzicht in het wel en wee van het leven van de Himba's ter plekke.
Daarna bezochten we o.l.v. Carel het filmhuis waar in 2007 de Franse film "la Piste" is opgenomen. Een propagandafilm voor Frankrijk over het leven en de natuur in Namibië.
Een leuke, luxe villa in en op de Boulders met schitterende uitzichten over de omgeving.
Vervolgens liepen we terug naar de camping, waar Sifiso inmiddels de barbecue had aangestoken.
We genoten met z'n allen van heerlijk eten in een kring en lieten ons de door Corrie en Carel aangeboden wijn goed smaken.
Een voortreffelijke opmaak voor het Etosha Nationaal Park, waar we vandaag heenrijden.
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten